සුදු පියුම හොඬින් ගෙන
පැදකුණු නොකළත් සිරියහනේ
පෙරුම්පුරා මා කුසට පැමිණි බිළිඳු
මට රජ පැටියෙක්
හංකිති කවමින්
කුස තුළ සක්මන් කරනා
නුඹ දඟයකු වේ දැයි
නිකමට මෙන් මට සිතෙනා
පැටියෝ….
නුඹ දුවක වුණත් මට පුතෙකු වුණත්
නුඹෙ හිස පළඳන්නේ
වෙනසක් නැති එක ආදරයයි
කුස තුළ දැරුවැයි
මතු බුදුවන පැතුමන් නෑ
ලේ කිරිකර පෙව්වැයි
උදම් අනන්නට රිසි නෑ
පැටියෝ….
නුඹ දුවක වුණත් මට පුතෙකු වුණත්
මා නුඹට පුදන්නේ
සැබෑව දිදුළන ජීවිතයයි
පද - බන්දුල නානායක්කාරවසම්
තනුව - ආචාර්ය රෝහණ වීරසිංහ
ගායනය - නිරෝෂා විරාජිනී
අම්මා.. ජීවයට පණ පොවන ලෝකය දකින්නට ජීවිතය විඳින්නට මග කියා දෙන අම්මා.. දරුවකු පිළිසිඳීමේ සිට බිහිවීම තෙක් වන විශ්මිත ක්‍රියාවලිය තරම් අසිරිමත් සංසිද්ධියක් මේ විශ්වයේ තවත් තියෙනවද? තමන්ගෙ කුස තුළ වැඩෙන තවත් ජීවිතයක් ඇගේ හිතට දැනෙන්නෙ කොයි විදිහටද?
ජීවිතයේ අසීරුම කාලයක් ගෙවාගෙන යද්දි හැම පුංචි දේකින්ම හිත රිදෙන හිත සැලෙන සංවේදී චරිතයක් බවට ඇය පත්වෙන්නෙ නිරායාසයෙන්.. සුපුරුදු ගඳක් සුවඳක් පවා දැනෙන්නට බැරි තරම් දුර්වල වෙද්දි ඒ හැම කරදරයක්ම ඇය දරාගන්නෙ එක් පුංචිම පුංචි බලාපොරොත්තුවක් වෙනුවෙන්.. සෞම්‍ය සමනළ පියාපතක් කුස තුළ එහා මෙහා යනවා වගේ මුල්ම වරට දැනෙද්දි ඇය මෙතෙක් විඳි වේදනාවන් සියල්ලම අමතක වෙලා ගිහින්.. තමන්ගේ රුහිරෙන් දිනෙන් දින අපූරු ගෙත්තමක් වගේ ජීවිතේ ගොතන ජීවයක් දවසින් දවසම ඇගේ හිතේ ලෝකෙ ඇති පිවිතුරුම බැඳීමකට මග පාදනවා..
මේ ලෝකෙ ගැන හාන්කවිසියක්වත් නොදැන අම්මගෙ උණුහුමට පෙම් බඳින මේ පුංචි අහිංසක ජීවිතය වෙනුවෙන් ඇය කොයිතරම් කැප කිරීමක් නම් කරනවද? බෝසතාණන් වහන්සේ පවා අවසාන භවයේ උපන්නෙ තෝරාගත් මවගෙ කුසේ.. ඉතින් උපදින හැම දරුවකුම තමන්ගෙ අම්මා හොයාගෙන එන්නෙ පෙරුම් පුරාගෙන වෙන්නට ඇති නේද?
ආදරණීය පැටියෝ.. ඔබ දුවක වුණත් පුතෙකු වුණත් වෙනසක් නැතිවම ඔබට පුදන මහාර්ඝ වස්තුව මගේ ආදරයයි..
~අමාලි වසුන්දරා අතුකෝරල~
No comments:
Post a Comment