ජීවන වසන්තයේ පළමු හිරු කිරණ නුඹම වූ කලෙක නුඹේ සුපහස විඳිනු වස් මහද පුරා සිය දහසක් නැවුම් කුසුමන් විකසිත වනු මට දැණින. එදා පටන් මම ඔබ සෙවීමි..
මග තොට යනෙන දහසකුත් දෑස් තුළ ඔබ දකින්නට වෙර දැරූයෙමි. නොදැනීම කාලය අප කෙරෙන් අප උදුරාගෙන ගොස් ඇති බව දැනුණේ ඔබ ම යළි මා දෑස් අභිමුවට පැමිණි කල්හිය.. කල්ප කලකට පෙර ඔබ මුලින්ම දුටු දින දැණුනු දඟකාර කෝල බව මුසු හැඟීම මා වෙත ඇත්දැයි මම විපරම් කළෙමි.. නුඹ මෙන්ම ඒ සොඳුරු සිතුවිල්ලද මා අතැර ගොස් ඇත..
එනමුදු ජීවිතයේ මා සිතූ සොඳුරුම සිතුවිල්ල ඔබ බව දිවිතුරා මම අදහමි.. ඒ පුංචිම සුසුමක් හදේ සඟවා ගෙන සුපුරුදු සිනහවෙන් බලා සැනසෙමි..
මේ දෛවයේ තුන්මංසලකි. නිහඬව බලා හිඳීම හැර කී හැකි අන් දෙයක් මසිතට මෙන්ම නුඹගේ ද සිතට නොනැඟෙන බව දනිමි.
ප්‍රථම ප්‍රේමය..
ඔබට වරම් නැති මට ද වරම් නැති
සෙනෙහස කොතැනද සැඟව ගියේ
ඉවත ගලා ගිය කඳුළක දිය වී
ප්‍රථම ප්‍රේමයයි බොඳ ව ගියේ...
ඔහුට පුදන්නට පූජාසනයේ
නොකිළිටි මල් පිපුණි ද ළඳුනේ
පෙති ගිලිහී ගිය පරසතු කුසුමක
සුවඳ කොහේ කොතැනද රැඳුනේ...
ආ මග වැරදී ඔහු ද ඔබ ද මා
දෛවයෙ තුන් මංසල හමුවේ
බලා හිඳිනු මිස හඬා වැටෙන්නට
කඳුළක් නෑ දෙනුවන පිපුණේ...
පද - රංජිත් රූපසිංහ
ස්වර - නාලක අංජන කුමාර
හඬ - කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ
~අමාලි වසුන්දරා අතුකෝරල~
No comments:
Post a Comment