හවස ඉර බැහැගෙන යනකොට දළදා මාලිගවේ තේවා හඩ මට ඇහෙනව. ඒත් මට වදින්න විදිහක් නෑ.. මං කෑම පිගාන අරන් ඒ වෙලාවට පොලිමට දුවන්න ඕනෙ.. දළදා හාමුදුරුවො මං වදින්නෙ මහ රෑට මගේ අම්මෙ...
කම්බි තාප්පෙට හිර කරගෙන මා අහස දිහා බලමින් අම්මේ...
මං කල වරද කියාපන් නුඹවත් හුළඟ දිගේ ඇවිදින් අම්මේ.....
මලහිරු බැස යන විට නිල් අහසේ නුවර පන්සලේ හඬ අම්මේ...
තැටිය අරන් පෝලිමට දුවනවා වඳින්නෙ මහ රෑටයි අම්මේ........
ඉස්සර අම්ම ලගට වෙලා අම්මගෙ ඔඩොක්කුවෙ ඔලුව තියාගෙන නිදා ගත්ත මට මතකයි අම්මෙ.. අපි ගොඩක් දුප්පත්.. අපි කාපු හැටි මට හොදට මතකයි අම්මෙ..
අම්මට තනියම නුවර එන්න බෑ.. නුවර හරි ලොකුයි අම්මෙ.. අම්මව මට බලන්න බැරි නිසා .. මං අම්මාගෙ නම පපුවෙ කොටාගන්නව.. ඒ මගේ අම්මට මං ගොඩක් ආදරේ නිසා....
පරණ චීත්තෙට ඔළුව තියාගෙන පන් පැඳුරේ සුව පහස ලැබී
පුංචි කාලෙ ඉඳලම දුක් වින්දා කොස් ඇට වල රහ හොඳට දනී
අම්මට තනියෙම නුවර එන්න බෑ බෝගම්බර මහ සයුර වැනී
අම්මගෙ නම මම පපුවෙ කොටනවා ඉඳිකටු මිටියෙන් හැඩට ඇතී
මේ හිරගෙදර ඉන්න අය හැමෝම පසු තැවෙනව අම්මෙ. තමන් කරපු දේවල් ගැන.. හැම කෙනෙක්ටම අපි විදින දුක පේනව අම්මෙ.. අම්මට හිටිය මං විතරයි. අම්ම අද තනියම අඩන හැටි මට මැවිල පේනව.. මට දැනෙනව අම්ම දුක් වෙන හැටි.. මේ දුක දරා ගන්න බැරිම තැන මං හිරකූඩුවෙ කම්බි වල ඔලුව ගහගන්නව අම්මෙ..
වාට්ටුවේ අය එකා වගේමයි පසු තැවි තැවි තනියෙම අඬලා
රජසිටු මැතිවරු ලෝකෙ දකින්නේ මෙතන ඇවිල්ලයි දුක දැකලා
තනිපංගලමේ මහ රෑ යාමේ නුඹ අඩනා හැටි මට මැවිලා
කම්බිකූරු වල ඔළුව ගහනවා පපුවේ ගින්දර මට දැනිලා
චාමර රණවක බෝගම්බර ඉන්නකොටලු මේ සිංදුව ලිවුවෙ.. චාමරගෙ පපුවෙ එයාගෙ අම්මගෙ නම කොටල තියනව... එයාගෙම අත්දැකීමක් තමයි මේ ලියල තියෙන්නෙ..
~~රසික ඉඳුනිල්~~
No comments:
Post a Comment