ලූෂන් බුලත්සිංහලයන් මෙය රචනා කිරීමට හේතු පාදක කොට ගෙනඇත්තේ ( නිධාන කතාව) ඔහුගේ මල්එල ගැන්වුනු පාසල් පෙමයි..
ඔවුන් දෙදෙනාම සරසවි වරම් ලැබ ඔහු පේරෙටත් ඇය කොළඹ ටත් යනවා, සති අග ඇය හමුවීමට ඔහු කොලඹ එනව, දවසක් දෙදෙනා ගේ හමුවක අවසන් මිනිත්තු කීපයේදී ඔහුට ඇතිවූ විප්පයෝගය මෙහි දී මෙසේ පබැදෙනවා..
දම්පාටින් ලා සද බැස යනවා ආකාසේ රන්වන් පාටයි...
සමුගෙන යන්න මගෙන් තව මොහොතයි නොදොඩා ඉන්නේ ඇයි...
සද දම් පාට ට පේන්නේ බැසගෙන යද්දි.. ආකාසෙ රන්වන් පාටට පේන්නෙ හිරැ නැග එද්දි.. දැන් ඉර පායන්න ලගයි ඒ කියන්නෙ වෙන්වෙන්න වෙලාව ඇවිත් ඉතින් ඇයි තවත් නොදොඩා ඉන්නේ... මේ දෙදෙනා හිරැ නැගෙන තුරා එකට සිටි බවක් මින් ගම්‍ය වෙන්නෙ..
දම්පාටින් සද මුහුන පෙනෙනවා වෙන්වී යන මොහොතක් නෑගෙයි...
දෑසට ලංව තවත් මේ මොහොතේ
ගොලුවී ඉන්නෙමි මං....
මෙහි පෙම්වතිගෙ මුහුන සදට උපමා වෙලා , ඒත් දම් පාටින් ඇගේ විප්පයෝගය ගම්‍ය වන්නේ.. වෙන් වෙන වෙලාව ආවත් දෙන්නටම වෙන් වෙන්න සිතක් නෑ..ඇස් දෙකට එබිලා ආදර සයුරේ තවත් කිමෙදෙනවා..
"පියේහි විප්පයෝගෝ දුක්කෝ " යන්න මින් මනාව ඉස්මතු කර තිබේ..
සෙවනැලි නොමැකේනම්..
එලිය කලුනොවේ නම්..
බිත්ති පුරා ඔබෙ සෙවනැලි ඇන්දේ තනිය මකා ගන්නයි...
එනතුරැ සොයා මගේ සෙනෙහස මතුදා...
මේ පෙම්වතිය රාත්රියේ බිත්ති මත ඇදෙන සෙවනැලි මගින් තම තනිකම මකා ගන්නවා, පෙම්වතා ගෙ රැව මවාගෙන එයත් එක්ක ජීවත් වෙනවා යලි ඔහු ඇය කරා එනතුරැ...
රෑ කල දිගු වේ නම් .. ලා සද නොමැකේ නම්...
නෙලුම් පතක රැදි පිනි බිදුවක් සේ ලමැද තලා යහනේ... ඉන්නම්...
පමාවෙලා හිරැ නැගෙන තුරා....
මොහු පතනවා ඉතා දිගු රැයක් ,ලාසද නොමැකෙන්න පතනවා.. එවිට ඇගේ තුරැලෙි ඉන්න පුලුවනි, ඇගෙ ලමැද ඔහුට සුව යහනක් මවනවා.. ඒත් ඔහු පතන රැය නෙලුම් කොලයක් මත ඇති පිනි බිදුව ,හිරැ අභිමුව වියැකී යන්නා සේ අවසන් වන බවත් ඔහු නොදන්නවා නොවේ... ඒ නිසා ඔහු පමාවෙලා හිරැ නැගෙන්න පතනවා..
මෙහි නිධාන කතාව නොදැන මැය රෑ සමනලියකට ආදේශ කරන්නට, හෝ අනියම් සබදතාවක් කියන්නට ද හැකියි...
ඒත් රචකයා පාදක කොටගෙන ඇත්තේ. ඔහුගේම පාසල් වියේ ඇරඹි පෙම බැවින් එය එසේ නොවිය හැකියි...
( සංවාදයට විවෘතයි... මෙය මා අසා ඇති පරිදි දක්වා ඇති බැවින් වරදක් වුවොත් සියල්ලෝම කමා කරත්වා...)
ගී පද : ලූෂන් බුලත්සිංහල
සංගීතය: ඔස්ටින් මුනසිංහ
යුග ගායනය: ගුණදාස කපුගේ/ මාලනී බුලත්සිංහල
~~ලහිරු විජේතුංග~~
No comments:
Post a Comment