වුන් අප එදා සත්කුළු පව් විලාසෙන
පැල ඉනි වැටට අද ඇයි ඇන කොටා ගෙන
පොඩි උන් දොහේ මල් මතකය ඉරා ගෙන
හොද හිත ගිහින් උඩු හුළගට ගසා ගෙන
මහ ගෙයි බිමට තනි උරුමය කියාගෙන
සතුරන් වෙලා උනුනට දෙස් තියාගෙන
තිරිසන් වුණෝතින් කිසි හව්හරණ නැතී
ලන්දක කකා ලන්දක කල් යල් හරිතී
එක මිනි සයන කාටත් නිදි සුවය දෙතී
බිම් පන්ගුවට ලොල් වී මළ ගම් නොයතී
අපි පුන්චි ළමයි කාලේ වෙරළු ගෙඩියක් වගේ පුන්චිම පුන්චි දෙයක් වුණත් බෙදා හදා ගන්න අපි පුරුදු වෙලා හිටියා.වෙරළු ගෙඩියෙන් කොටසක් දෙගුරුන්ටත් ඉතුරු කරලා ඉතිරි කොටස තමයි අපි බෙදාහදා ගත්තෙ.ඒ කාලේ අපේ සහෝදර බැදීම සත්කුළු පවු වගේ ශක්තිමත්.එදා ඒ විදියට හිටිය අපි, ඒ තරම් පුන්චි දේත් බෙදාහදා ගත්ත අපි අද ඉඩකඩම් නිසාවෙන් ඇනකොටාගන්නේ ඇයි.
අපේ සුන්දර අතීතය, අපි එකා වගේ සතුටින් සමගියෙන් බෙදාහදාගෙන ජීවත් වුණ අපේ ළමා කාලයේ සුන්දර මතකයන් සියල්ලක්ම අරන් අපේ හොද හිත් සුළගේ ගසා ගෙන ගිහින්. අපි එකා වගේ ජීවත් වුණ ඒ නිවස ඒ වටපිටාව තනියම අයිති කරගන්න සිතාගෙන අපි අද සතුරන් වගේ අපිටම දොස් තියාගන්නවා.
අපි මේ විදියට රන්ඩු සරුවල් ඇති කරගන්නේ අපි මිනිසත් බව ලබා ඉපදුන නිසාවෙන්ද.මොන තරම් දේවල් අයිති කර ගත්තත්,රැස් කර ගත්තත් අපි සැවොම කෙදිනක හෝ මේ සියල්ල හැර දමා වෙන් වී යනවා මරණයත් සමග.ඉතින් ජීවත් වෙන ටික කාලයේ ඇයි අපි මේ විදියට බිම් අගලකට අපේ හොද හිත යට වෙලා යන්න ඉඩ දෙන්නේ..
මේ ගීතයෙන් සහෝදරයන් දෙදෙනෙකුගේ කතාවක් පිළිබඳ සිදුවීමක් විස්තර වෙනවා.ළමා වියේ බෙදාහදා ගෙන සමගියෙන් ජීවත් වුන ඔවුන්ගේ ඒ අතීත සහෝදරත්වයේ බැදීම අද බිම් අගලක් නිසා විනාශ වෙලා.ඔවුන්ගේ අතීතය ඉතා සුන්දරයි.නමුත් ඒ සියල්ල ඔවුන්ගේ හොද හිත් සමගම සුලගේ ගසාගෙන ගිහින්.පුන්චි කාලේ තිබුණු සහෝදර බැදීම් නැති වෙලා ගිහින්.
~~යෝජිකා සංජීවනී~~
No comments:
Post a Comment